Weer thuis en wat een schrik!!

Hallo allemaal,

Op het moment dat ik dit schrijf ben ik alweer 3 maanden terug in Nederland. Het gewone ritme heb ik weer opgepakt.

Maar wat zijn we vorige week opgeschrikt door het nieuws dat de vulkaan Fuego is uitgebarsten met heel veel doden tot gevolg. Ook zijn heel veel mensen hun huis kwijtgeraakt in dit gebied, en moet er gezorgd worden voor gewonden.

Nu wil ik graag een pakket naar Guatemala sturen, maar iemand die wel eens iets naar het buitenland heeft verstuurd, weet dat dit ongelofelijk duur is.

Nu heb ik de vraag of er mensen zijn die geld willen doneren zodat ik de spullen op kan sturen.

Ik doe het even via deze weg omdat jullie ook geïnteresseerd waren in mijn reis, hopelijk leeft het land en zijn prachtige inwoners ook wat meer voor jullie.

Groetjes, Esther

Je kunt me mailen:esstegink@gmail.com

8 kinderwagens ;)

Heidi en Danielle zijn aangekomen! Hoe leuk is dat, andere kant is het einde van mijn reis weer een stukje concreter geworden, daar was ik eigenlijk nog niet aan toe. Maar aan alles komt een eind, ook al wil ik mn kindertjes hier nog niet verlaten, denk ik dat ´mijn´kinderen in Nederland het niet zo leuk zouden vinden als ik er nog een tijdje aan vast plak, en ook familie zal het me niet in dank af nemen, dus ja alles bij elkaar genomen: Ik denk dat ik toch ook maar op het vliegtuig stap naar Nederland. Ik heb ongeveer 11 uur om uit te huilen op een schouder links en rechts van mij, komt wel goed....
Gisteren zijn Danielle en Heidi op de afdeling geweest, ze vonden het erg indrukwekkend en begrijpen wel dat ik nog niet weg wil. Verder mogen ze het allemaal zelf vertellen. Alle spullen die ze hadden mee genomen werden hartelijk ontvangen en iemand had vestjes en knuffeltjes gebreid, die werden gelijk aangepast. Hartelijk bedankt!
Vandaaghad het team een werkbespreking dus iedereen was op de afdeling, toen ze klaar waren wilde ze me spreken, ja kan.. goed de leidinggevende begon, hartelijk bedankt voor al je werk, en zo verder, we gaan je missen. toen de volgende, tegen de tijjd dat de derde haar speech hield, was ik in tranen. en dan verwachten ze ook nog dat ik ga speechen, en ja niet in het engels natuurlijk... Maar het is gelukt. Toen kreeg ik een tas, super leuk!
Daarna ging ik met een collega wandelwagens kopen in een dorpje vlakbij omdat ik hier in Antigua niets kon vinden. Wij met de bus daarheen, gisterenavond dacht ik nog, hoe ga ik met een aantal wandelwagens weer bij het ziekenhuis komen, maar daar hoefde ik me helemaal niet druk over te maken omdat het allemaal al geregeld was. de vader van de eigenaresse moest hier naar werk dus kon mij en de spullen voor de deur afzetten. Iets anders bijzonders, zonder echt op de prijzen te letten of op te tellen, had ik precies uitgegeven wat ik nog overhad van al jullie donaties. Nu kun je zeggen dat het toevallig is, maar dat geloof ik niet, volgens mij was het allemaal gepland en uitgedacht door de Hemelse Vader, die precies weet wat we nodig hebben.

Voor een volgende blog heb ik denk ik geen tijd, maar misschien verras ik jullie wel.

In ieder geval tot in Nederland. Dikke kus en bedankt voor alle reacties op al mijn afgelopen blog, ik heb er van genoten. volgens mij heb ik niet overal op gereageerd maar ik heb ze zeker allemaal gelezen. Meer foto´s zal ik laten zien als ik jullie weer zie.

Soms al een beetje afscheid nemen...

Volgens mij heb ik het al eerder gezegd maar, ik bljf me verbazen over het feit dat de tijd zoo snel gaat als je het naar je zin hebt. Ik weet nog goed dat ik door bepaalde collega's een mentale schop onder mn kont heb gehad omdat ik bleef zeggen dat ik weg wilde maar het nooit deed... en nu is deze trip al 7 weken oud. Maar nu weet ik niet of het de laatste is, dus die schop is niet voor niks geweest. 

Vandaag heb ik wat filmpjes gemaakt van een aantal kinderen in de tent. Deze plaats ik niet hier, vindt ik niet kunnen. Als je me in nederland ziet en ze wil zien, moet je het maar zeggen. Ik kan wel zegen dat ze er erg goed op reageerden, kinderen die eerst huilend in hun stoelof bed zitten, en dan in de tent tot rust komen, of juist super vrolijk worden en er vervolgens niet meer uit willen! ;) 

Verder blijft het werk hetzelfde mar absoluut niet minder leuk, komen kindjes en er gaan er naar huis. Er is vorige week een jongetje opgenomen van 11 maanden oud maar als je hem ziet, zo klein, dan denk je dat kindje kan niet veel ouder zijn dan een maand of 5. Het is bijna vel over been.  Hij lijdt aan de gevolgen van het zika virus. Maar het is een schatje, net als alle anderen. Mijn collega's noemen ze mijn kinderen... 

Afgelopen weekend ben ik naar Semuc Champey geweest een natuurpark op ongeveer 300 kilometer afstand. Maar daar doe je hier ongeveer 11 uur over. Dan zit je in europa aan de andere kant van Frankrijk maar goed je moet er wat voor over hebben. Eenmaal aangekomen op het overstappunt moesten we overstappen van een redelijk comfortabele bus  in een pickup auto en nee, dan niet voorin, nee in de laadbak! Ik denk dat sommige mensen dat liever niet hadden geweten, maaar het is zo als het is. Wel leuk om er dan achter te komen dat er Nederlanders naast je staan. Na drie kwartier hangen aan de stangen van de truck waren we bij het hostel nou dat was het hangen  wel waard, zag er prachtig uit. Na een maaltje van bonen et nachos ben ik maar gaan slapen. Zaterdag is en vole dag. Eerst een goed ontbijt van fruit, koffie en pannekoeken, dat is tegenwoordig de gewoonste zaak van de wereld, ik zal gigantisch moeten wennen aan het simpele ontbijt wat ik gewend was in Nederland.  En toen was het om 10 uur tijd om berg te beklimmen, het is tropisch warm in semuc dus misschien kun je je voorstellen hoe dat was, maar het was de het waard, het uitzicht was geweldig. Toen moesten we naar beneden wat lastiger was omdat het die avond ervoor had geregend, dus natte stenen en modderige grond, je wil niet weten hoe ik er uitzag toen ik beneden aan kwam, overal modder. Maar gelukkig konden we beneden zwemmen in de poelen die we boven vanaf het uitzichtpunt al zagen. Van de ene poel in de  andere, door te springen of van een natuurlijke glijbaan. Op het laast kwamen we bij een soort grot, ik heb geen claustrofobie maar dit was echt klein,  onder water mocht niet dus ik moest met mn hoofd omhoog zwemmen omdat er eigenlijk alleen plek was voor mn neus... dat had de gids van te voren al gezegd maar ik dacht dat het wel mee zou vallen...  Tegen etenstijd gingen we terug naar het hostel, waar ik even snel wat spaghetti wegwerkte om vervolgens naar de grotten te vertrekken. Aangekomen kregen we een kaars, die hadden we wel nodig ook, wat was het donker daar! En dan met die kaars door het water op laddertjes klimmen, en dan weer door het water, gelukkig waren de stenen hier niet glad anders was het echt gekkenwerk geweest. Helaas kon ik hier geen foto's maken het was zo super gaaf. Eenmaal buiten gingen we in een luchtband de rivier op die langs het hostel stroomt, heerlijk relaxed, was ok wel even nodig na zo'n eneververende dag. 

Terug in het hostel heb ik samen met de nederlanders jenga gespeeld, dat is en spel waarbij je iedere keer een houten blokje uit een grote stapel moet trekken en die dan weer bovenop leggen, net zo lang tot de hele toren, die steeds hoger is geworden en wankeler is geworden, omvalt. Erg leuken het halve restaurant keek mee en moedigde ons aan. Na een onrustige nacht slaap was het de volgende dag vroeg tijd om weer te vertrekken. Dus weer drie kwartier in de pickup en daarna in de bus terug naar het mooie Antigua. Wat was ik blij dat ik deze straten met kinderkopjes weer voelde, ondanks mn teenslippers! 

Tot mn volgende en waarschijnlijk laatste  blog. 

Leuk en minder leuk

Afgelopen week gebeurde er van alles, leuke en minder leuke dingen.

Ik zal met het minder leuke beginnen, dan wordt het alleen maar beter.

Op donderdag is er een meisje overleden, ze is 7 maanden geworden, ondanks dat ik haar nooit heb verzorgd, dat deden ze altijd zelf, hakt het er best in, zo klein, zo kansloos in mijn ogen. Ik weet niet of ze echt heeft geleden, ze was veel in slaap, ik heb haar ook geen moment horen huilen of een traan gezien. De moeder heeft wel geleden, ik heb met haar gesproken in mijn beste Spaans, ze gaf aan dat ze het erg moeilijk vond om haar kindje zo ziek te zien en zelf niets te kunnen doen. Ik kan me niet indenken hoe zwaar deze tijd voor haar moet zijn, haar kindje is er niet meer en zelf moet ze verder.

Verder een mentaal minder zwaar maar lichamelijk bloed, zweet en heel veel tranen, was de dag dat we het haar van de jongens gingen scheren. Wat een strijd om een hoofd vast te houden van een kind wat dat helemaal niet wil! Ik deed mn schort uit, wat van plastic was, en heel mn shirt was doorweekt! Maar het is gelukt ze zien er allemaal weer netjes uit. Echt een pluim voor het personeel wat werkt op deze afdeling, ze zijn lief, al zijn ze maar met zn 4en op 25 kindjes.

Vrijdag heb ik de Pacaya beklommen, al is de eer niet helemaal aan mij, aan wie wel lees je straks.;) Om 6 uur s morgens werd ik opgehaald door een busje wat ons met zn 30en! in dat busje bracht naar de vulkaan. toen we uitstapten was het fris en winderig eenmaal ticket gekocht en aan de wandel was daar niets meer van te merken... Toen we bij het eerste stoppunt kwamen kwam ik er achter dat ik mn puf vergeten was, ik weet het, best dom als je weet dat je het nodig hebt.... Maar helaas vergeten, toch verder. tot ik op een punt kwam wat te steil werd, ik had zo last van mn longen, het ging niet meer, gelukkig liep er een man achter mij die mij al eerder een taxi aangeboden had, maar ik wilde het nog even volhouden, toen heb ik toch de vierbenige taxi genomen, zij heeft mij naar de top gebracht. Van nu af heb ik respect voor paarden! Even een vrachtje van bijna 70 kilo even naar boven sjouwen. Goed toen we eenmaal boven waren een stukje naar beneden daar zit een winkeltje wat dingen verkoopt die gemaakt zijn van de stukken lava die er genoeg zijn. Het winkeltje is gebouwd op een plek waar in 2010 de Pacaya nog een nieuwe laag lava heeft neergelegd.... Een stukje verder hebben we marshmellows gerookt in een gat in de grond, dat kan want het is overal warm door de hitte van de vulkaan. Het was een zware maar erg leuke tocht.

Vanmorgen heb ik een tent gekocht voor mn snoezelproject, van de week kwam ik er achter dat het licht wat van kleur veranderd niet zo veel effect op de ruimte die beschikbaar is, het is er te groot en te licht. Ik ben heel benieuwd of het nu meer doet, het is in ieder geval kleiner en wat donkerder, dus ik hoop het! De muziek doet in ieder geval wel al wat het moet doen. Als iemand nog een goed idee heeft om mee te snoezelen, als je blieft zeg het tegen me, ik ben een beetje door mn ideen heen...

Verder heb ik kleertjes gekocht op de tweede hands markt, dat gaf de leidinggevende aan, kijk daar eens, voor nog geen 50 euro heb ik een boodschappentas vol gehaald, dat is toch best leuk, even wassen en het is weer als nieuw!

Tot volgende week!

alweer een week voorbij

ben ik weer, nee, ik ben niet mee gegaan met die jongen op de foto! Hij is naar Lago Atitlan en daar ben ik al geweest, dus heeft geen zin ;)

in de reacties heb ik een aantal vragen gevonden, die zal ik eerst eens beantwoorden. quesadillas zijn een soort pannenkoeken met ieder geval kaas en daarnaast kun je er nog andere dingen, groenten, vlees, toevoegen, smaakt erg lekker met guacomole, als je dat nog nooit gegeten hebt moet je dat echt eens maken, ik kan er een hele schaal van leeg eten! is een mix van avocado met ui tomaat, zout, limoen en wat je er verder aan toe wil voegen. Kan ik wel een keer maken ;) andere gerecht wat veel gegeten wordt is tamal, wordt gemaakt van mais, tomaten, vlees, dan wordt het gewikkeld in banenenblad en gestoomd in de oven, dit vindt ik iets minder lekker omdat het erg, erg vet is. verder eten we veel rijst, kip,en verschillende groeten, frijoles (zwarte bonen) nooit gedacht dat ik zoveel bonen zou eten... verder is de chocolade erg goed, als je het bij de goede winkel haalt... Het spijt me maar ik geen antwoord op de vraag waarom bananen krom zijn,ondanks dat er erg veel zijn hier. ook geen idee wie Tosca Roest is, ik ga het eens vragen aan mijn gastfamilie.

ik heb nog niet gezwommen en ook niet naar het strand geweest, het strand is erg ver weg, 3 uur in een busje.. zwemmen wil ik nog wel een keer doen, er is hier een park, Semuc Champey, schijnterg mooi te zijn, niet alleen zwemmen maar allerlei activiteiten. maar het is 8! uur in een busje,dus daar moet ik echt de tijd voor nemen, mn plan was om deze week de vulkaan Pacaya te beklimmen, die is niet zo groot. Misschien wel te doen... De tempratuur is heerlijk hier, overdag als de zon schijnt gewoon heet, als de zon weg is ´s avonds heb ik een vestje nodig, is dan ongeveer 15 graden. overdag 25 graden. Carnaval wordt hier gevierd, een ander feest wat volgende maand heel groot wordt gevierd is Semana Santa, de versie hier van onze versie van Pasen. wordt gevierd met processies en heel veel mensen. Helaas ben ik dan alweer in Nederland, dus ga ik dat niet meemaken. Spaans gaat nog steeds beter, zo leuk om in een winkel gewoon terug te kunnen praten, of een gesprek te voeren in het ziekenhuis

Maar goed, nu mijn belevenissen van deze week, ik denk dat ik een bestemming gevonden heb voor (een deel van) de donaties: ik wil een soort van snoezelkamer improviseren, dat is een ruimte voor kinderen met een beperking waar zij genieten van rustige muziek en verschillende materialen. Bij deze een link zodat je kan zien wat ik bedoel, als je dat niet weet ;) Verder heb ik wat kleding gekocht omdat het soms oud en versleten is, verkeerde maten, niemand wil dat z´n kind er bij ligt alsof er niets beters is!

https://m.youtube.com/watch?v=7NKuqCURPuQ

Ook deze week heb ik weer geholpen om de kindjes te wassen en aan te kleden, was te vouwen, spelen, huilende baby´s getroost, veel geknuffeld, ieder kind geniet daarvan en ik ook! Heb ik al verteld oe klein ze zijin! sommige zijn bijna een half jaar oud en passen alleen maar prematuur kleertjes, en die zijn er niet! Helaas kan ik die ook niet vinden hier op de winkels of op de grote markt waar ik eerder over vertelde. Daar ga ik dus nog verder naar zoeken, komt wel goed!

Wat gaat de tijd toch hard, ik ben hier alweer 5 weken, en helaas voor sommigen... ik wil voorlopig nog niet weg hier. Het leven is goed hier! Helaas heb ik deze week geen foto´s gemaakt, dus heb kan ik dat ook niet met jullie delen, ik hoop volgende week wel.

Tot snel weer, kus Esther

Wat zijn ze klein!

De kop is eraf, mn eerste week vrijwilligerwerk is alweer voorbij.Afgelopen maandag ging ik voor het eerst naar het ziekenhuis als vrijwilliger. ik werd om 8 uur verwacht bij de coordinator vrijwilligers. ik heb tot half 9 gewacht, ze was er nog steeds niet.... toen heeft er iemand gebeld naar de cooridinator,heeft heeft uiteindelik nog een uur geduurd voordat ze er waas, leker begin... Maar goed, we gingen naar de afdeling en daar werd ik voorgesteld aan de leidinggevende. Heel aardige vrouw, die zelf nog maar een week terug was van zwangerschapsverlof. De eerste dag heb ik geholpen met de kinderen wassen en aankleden, daat gaat in een tempo, het is net lopende band werk... andere dagen heb ik voor ieder kindje individueel tijd genomen en hen laten spelen wat ze kunnen, er is bijvoorbeeld een meisje die niets met haar handen en armen kan maar haar benen functioneren wel, in plaats dat je een speeltje in de hand geeft, leg je het bij haar tussen de voeten. Dan kan ze er wel wat mee.
Op de eerste dag ging ik samen met een verpleegkundige naar de rontgenafdeling met een meisje waarvan ik dacht, nou die is denk ik 2 weken oud,zo klein als ze is, maar ik vroeg het aan de verpleegkundige en die zei dat het meisje 4 maanden! oud is. Het gaat gelukkig wel beter met haar, in het begin zat ze continue aan het zuurstof, nu hoeft dat gelukkig niet meer, ze kan het zelf. verder heb ik baby´s met een hazenlipje hebben flessen gegeven,dat is nog best lastig, ze kunnen niet door een neus ademhalen, dus alles moet door de mond, deze kleintjes proesten heel wat af... Maar ze doen het heel goed, en zijn vrolijk als je ze oppakt.... Afgelopen donderdag was er een kindje zo verdrietig dat ik haar terug in haar bedje legde na het spelen,dat ze maar bleef huilen, maar ik liep alweer met een ander huilend kindje op mn arm, ik vond het is toch best zielig dat ik even niets voor haar kon doen.

Ik heb een was weggevouwen in de afgelopen dagen! gigantisch wat een berg, het komt gewassen aan van de wasserij maar het moet nog wel gevouwen worden zodat alle kindjes weer aangekleed kunnen worden, nu is er op de afdeling een kast met jongenskleertjes en een voor de meisjeskleertjes. Deze kast is gevuld met kleertjes van de afdeling, ouders hoeven hier dus niet zelf voor te zorgen, is ook wel erg makkelijk voor de afdeling want je hoeft verder niets uit te sorteren.

Afgelopen vrijdag was ik vrij, toen ben ik naar een biologische boerderij geweest, was leuk om te zien, er is een winkeltje bij waar ze de producten verkopen die ze zelf verbouwen. en er is ook een restaurant bij waar ik een heerlijke kop cappucino en een muffin op heb, heerlijk!

Zaterdag ben ik naar Lago Atitlan geweest, was mooi, erg mooie stadjes aan een meer wat omringd is door bergen en een vulkaan. we kregen in een van de stadjes te zien hoe de verbouwde katoen wordt verwerkt tot draad en hoe het daarna geweven wordt, erg interessant, daarna naar een ander winkeltje waar allerlei schilderijen verkocht werden. ? middags heb ik in een Santiago heerlijke quesadillas op, en weer een cappucino.. verslaafd??? nee hoor ik niet... op de terug weg naar huis hadden we file en het verkeer hier... niet grappig zo idioot als ze rijden, mijn chauffeur gelukkig niet.

Tot de volgende keer weer.

PS. Ik geniet van al jullie leuke reacties!

PPS. Helaas mag ik geen foto´s maken op de afdeling wat ook wel begrijpelijk is, tis geen dierentuin.. Maar ik heb wel mooie foto´s van gisteren en eergisteren.

laatste week spaanse les

Daar ben ik weer! Wat gaat de tijd toch ongeloofelijk hard, als je het naar je zin hebt, de tweede week van mijn reis is alweer bijna afgelopen. De afgelopen week heb ik mn laatste lessen Spaans gehad. Volgende week maandag ga ik voor de eerste keer werken op de kinderafdeling van het Hermano Pedro ziekenhuis, ik heb er onwijs veel zin in. Afgelopen dinsdag was ik er al om een rondleiding te krijgen als vrijwillger toen wist degene achter de balie niet waar ik het over had..... Toen had ik het even niet zo breed, het alternatief wat zij gaf was een ziekenhuis hier zo´n 6 km vandaan, zag ik eigenlijk niet zo zitten... gelukkig duurde het maar kort want na een navragen bleek het toch allemaal geregeld te zijn... ik kreeg een rondleiding waarbij we als laatste aan kwamen bij de kinderafdeling,waar ik heel de rondleiding best interessant vond, ging mijn hart pas echt open toen ik die kleintjes in hun bedjes zag liggen, sommige naar mijn idee misschien een week oud, zo klein, anderen iets ouder waar ik wat meer contact mee kon krijgen, toen ik mn hand uit stak naar een kindje, pakte hij het gelijk en wilde het eigenlijk niet meer loslaten. Het gaf zo´n bevredigend gevoel om iets voor deze kindjes te doen omdat de verpleegkundigen eigenlijk alleen tijd hebben voor de lichamelijke zaken, als eten en medicatie. Maar om extra aandacht te geven te geven zijn ze veel te druk om alles voor alle kindjes in goede banen te leiden. Wat ben ik blij dat ik daarbij mag helpen.

Maar goed dat is pas volgende week, deze week een heleboel woorden werkwoorden in het Spaans geleerd en alle vervoegingen, oké Nederlands schint moeilijk te zijn om te leren maar ik vind het Spaans ook niet makkelijk, hoor! Maar gelukkig kan ik gesprekken redelijk volgen. Afgelopen vrijdag met mijn lerares en nog wat andere studenten naar een museum geweest waar we het een en ander over de Maya cultuur hebben gehoord en het verhaal van het proces van het maken van koffie, er gaat echt veel werk zitten in het maken van koffie, dus geniet maar dubbel van je bakkie! Ik heb er foto´s van, ik hoop dat het lukt met het uploaden ervan.

De afgelopen week ben ik meerdere keren naar de markt geweest die heel bekend is in Antigua, het is gigantisch! Als je niet oppast verdwaal je in alle kleine ´straatjes´Bedenk iets en de kans is groot dat het op deze markt wel te vinden is! Zekerr op zaterdag is er druk! Sommige stukken stinken omdat het vlees of vis gewoon in de open lucht tussen alle vliegen en andere gasten ligt te wachten op een nieuwe eigenaar.

Van de stad en alle drukte blijf ik me verbazen, de stoepen in de stad zijn zo smal en er zijn zo veel mensen. Je blijft iedereen ontwijken. Verder was het afgelopen week koud voor Guatemalaanse begrippen, het was overdag als de zon scheen was het wel lekker maar ´s avonds was het echt koud! Vandaag schijnt heel de dag de zon en is het heerlijk weer.

Ik kijk of wat foto´s toe kan voegen maar ik weet niet zeker of het lukt, we zullen zien, anders porbeer ik het later nog wel een keer.

Groetjes allemaal!

Allemaal nieuwe dingen

Hallo allemaal,

De eerste week is alvoorbij, wat gaat het ontzettend hard! Deze eerste week stond vol in het teken van alles ontdekken en veel Spaans leren, erg leuk maar ook erg vermoeiend. Alles is anders, dingen gaan anders, mensen reageren anders. Zo veel om op te nemen. Het gezin waar ik nu woon is erg gezellig, ze kunnen wat Engels maar spreken vooral veel Spaans, dat is het beste om te leren. Met de andere huisgenoten die er op het moment zijn spreek ik wel veel Engels, is toch makkelijker:) Het eten is altijd typisch Guatemalaans: tortillas, bonen, rijst, wat groente. Het is altijd weer een verrassing wat er op tafel komt. Als ik dit schrijf is het vrijdagmiddag half 3, vanmorgen heb ik een enerverende dag gehad, zijn ze allemaal, maar deze zeker, want ik ben voor het eerst in het ziekenhuis geweest waar ik over 2 weken ga werken! Het was bijzonder indrukwekkend, dat is waar ik hiervoor ben, ik heb kindjes gezien van naar mijn idee misschien een week oud die zijn geboren met een hazenlipje. Ouders kunnen niet goed voor deze kindjes zorgen dus daarom blijven ze zolang op de kinderafdeling. Kinderen met een handicap waren er ook, wat is het mooi om te zien dat zodra je hen aandacht geeft, ze op een of andere manier op je reageren. Sommige doen alleen hun ogen maar open maar het contact is er. Wat ben ik blij dat ik voor hun iets kan doen! Maar ik moet eerst nog een weekje Spaanse les volgen voordat ik aan het werk kan, dus nog even spaans studeren, dat is ´s morgens van acht tot twaalf uur. Dus om zeven uur ga ik ontbijten, wat het ontbijt is, is ook iedere dag anders, ze eten hier wel zwaar... om zeven uur ´s morgens 3 pannenkoeken wegwerken is niet niks! Om tien voor acht ga ik de deur uit. Vlakbij waar ik woon is een hele mooie tuin daar zit ik alleen met mijn maestra aan een tafeltje waar ze haar best doet om mij wat Spaans aan het verstand te peuteren. Het gaat best aardig voor een eerste week, naar mijn idee, ik kan een gesprek redelijk volgen, zelf praten is lastiger, maar dat komt ook wel goed. In de middag heb ik vrij om huiswerk te maken, hier neem ik ongeveer 2 uur de tijd voor, werkwoorden leren, vervoegingen, vocabulaire uitbreiden.. Moet allemaal gebeuren. Daarna ga ik vaak de stad nog even in, iedere keer zie ik weer wat nieuws, weer een ander leuk, lokaal winkeltje, een nieuw restaurantje om uit te proberen. Mucho delicioso!

Goed volgende week nieuwe lessen, dus weer meer spaans, en weer nieuwe verhalen!

Iedereen een fijn weekend, geniet van elkaar en het leven!