Volgens mij heb ik het al eerder gezegd maar, ik bljf me verbazen over het feit dat de tijd zoo snel gaat als je het naar je zin hebt. Ik weet nog goed dat ik door bepaalde collega's een mentale schop onder mn kont heb gehad omdat ik bleef zeggen dat ik weg wilde maar het nooit deed... en nu is deze trip al 7 weken oud. Maar nu weet ik niet of het de laatste is, dus die schop is niet voor niks geweest. 

Vandaag heb ik wat filmpjes gemaakt van een aantal kinderen in de tent. Deze plaats ik niet hier, vindt ik niet kunnen. Als je me in nederland ziet en ze wil zien, moet je het maar zeggen. Ik kan wel zegen dat ze er erg goed op reageerden, kinderen die eerst huilend in hun stoelof bed zitten, en dan in de tent tot rust komen, of juist super vrolijk worden en er vervolgens niet meer uit willen! ;) 

Verder blijft het werk hetzelfde mar absoluut niet minder leuk, komen kindjes en er gaan er naar huis. Er is vorige week een jongetje opgenomen van 11 maanden oud maar als je hem ziet, zo klein, dan denk je dat kindje kan niet veel ouder zijn dan een maand of 5. Het is bijna vel over been.  Hij lijdt aan de gevolgen van het zika virus. Maar het is een schatje, net als alle anderen. Mijn collega's noemen ze mijn kinderen... 

Afgelopen weekend ben ik naar Semuc Champey geweest een natuurpark op ongeveer 300 kilometer afstand. Maar daar doe je hier ongeveer 11 uur over. Dan zit je in europa aan de andere kant van Frankrijk maar goed je moet er wat voor over hebben. Eenmaal aangekomen op het overstappunt moesten we overstappen van een redelijk comfortabele bus  in een pickup auto en nee, dan niet voorin, nee in de laadbak! Ik denk dat sommige mensen dat liever niet hadden geweten, maaar het is zo als het is. Wel leuk om er dan achter te komen dat er Nederlanders naast je staan. Na drie kwartier hangen aan de stangen van de truck waren we bij het hostel nou dat was het hangen  wel waard, zag er prachtig uit. Na een maaltje van bonen et nachos ben ik maar gaan slapen. Zaterdag is en vole dag. Eerst een goed ontbijt van fruit, koffie en pannekoeken, dat is tegenwoordig de gewoonste zaak van de wereld, ik zal gigantisch moeten wennen aan het simpele ontbijt wat ik gewend was in Nederland.  En toen was het om 10 uur tijd om berg te beklimmen, het is tropisch warm in semuc dus misschien kun je je voorstellen hoe dat was, maar het was de het waard, het uitzicht was geweldig. Toen moesten we naar beneden wat lastiger was omdat het die avond ervoor had geregend, dus natte stenen en modderige grond, je wil niet weten hoe ik er uitzag toen ik beneden aan kwam, overal modder. Maar gelukkig konden we beneden zwemmen in de poelen die we boven vanaf het uitzichtpunt al zagen. Van de ene poel in de  andere, door te springen of van een natuurlijke glijbaan. Op het laast kwamen we bij een soort grot, ik heb geen claustrofobie maar dit was echt klein,  onder water mocht niet dus ik moest met mn hoofd omhoog zwemmen omdat er eigenlijk alleen plek was voor mn neus... dat had de gids van te voren al gezegd maar ik dacht dat het wel mee zou vallen...  Tegen etenstijd gingen we terug naar het hostel, waar ik even snel wat spaghetti wegwerkte om vervolgens naar de grotten te vertrekken. Aangekomen kregen we een kaars, die hadden we wel nodig ook, wat was het donker daar! En dan met die kaars door het water op laddertjes klimmen, en dan weer door het water, gelukkig waren de stenen hier niet glad anders was het echt gekkenwerk geweest. Helaas kon ik hier geen foto's maken het was zo super gaaf. Eenmaal buiten gingen we in een luchtband de rivier op die langs het hostel stroomt, heerlijk relaxed, was ok wel even nodig na zo'n eneververende dag. 

Terug in het hostel heb ik samen met de nederlanders jenga gespeeld, dat is en spel waarbij je iedere keer een houten blokje uit een grote stapel moet trekken en die dan weer bovenop leggen, net zo lang tot de hele toren, die steeds hoger is geworden en wankeler is geworden, omvalt. Erg leuken het halve restaurant keek mee en moedigde ons aan. Na een onrustige nacht slaap was het de volgende dag vroeg tijd om weer te vertrekken. Dus weer drie kwartier in de pickup en daarna in de bus terug naar het mooie Antigua. Wat was ik blij dat ik deze straten met kinderkopjes weer voelde, ondanks mn teenslippers! 

Tot mn volgende en waarschijnlijk laatste  blog.